مناسب‌سازی فضای عمومی برای زنان مورد مطالعه: پارک هنرمندان

افزایش امنیت محیطی در راستای بالابردن کارایی وکیفیت فضای شهری، از مهم‌ترین رویکردهایی است که باید به آن توجه کرد. آنچه از امنیت به‌عنوان دریافت عینی و ذهنی یاد می‌شود از ساختار و نحوه چیدمان فضا نیز تأثیر می‌پذیرد. فضا نمی‌تواند در یک خلأ اجتماعی دیده شود؛ ابعاد فیزیکی و اجتماعی، دو بعد وابسته فضا محسوب می‌شوند. بنابراین برای افزایش امنیت باید معیارها و استانداردهایی برای کاهش جرائم توسط طراحی محیط در نظر گرفت. نکته مهمی که کمتر به‌ آن پرداخته شده، شاخص جنسیت است. هدف این مقاله، بررسی شاخص‌هایی برای سنجش امنیت ذهنی و عینی درک شده توسط زنان از جنبه کالبدی و نیز اجتماعی است که بدین‌منظور محدوده پژوهش با توجه به کشش اجتماعی فضای عمومی شهری، پارک هنرمندان انتخاب شده است. با روش تحقیق اسنادی، منابع موجود مورد بررسی قرار گرفته و پس از استخراج محورها و شاخص‌های مؤثر در احساس امنیت فضاهای شهری، مقایسه‌ای تحلیلی بین این شاخص‌ها و فضای مورد مطالعه انجام شده است.
نتایج حاصل از این مطالعه نشان می‌دهد که امنیت یک فضا، به کاربری‌های محاط‌کننده آن و فعالیت‌های ناشی از آنها بستگی دارد. همچنین با نظارت طبیعی و مصنوعی و حیات شبانه شهری، می‌توان در جهت کاهش جرائم در محیط‌های شهری گام برداشت و ترس ناشی از ناامنی در افراد را به حداقل رساند. هرچه امنیت در محیط شهری افزایش یابد، ارتباطات اجتماعی بین افراد نیز وسیع‌تر می‌شود که این امر باعث بهبود کیفیت زندگی و افزایش رضایت‌مندی شهروندان و در نتیجه بهبود رفاه اجتماعی جامعه می‌شود.